Skip to main content

Roparun 2022

Bij het maken van de eerste foto voelde ik vanuit het niets de tranen opwellen en werd mijn zicht wazig.

Dit jaar bleef de Roparun in Nederland, hierdoor was ik in de gelegenheid  om twee dagen te fotograferen.

Zondagnacht was atletiek vereniging Sprint doorkomst post. In 2006 ben ik mee geweest met team 117 van Sprint. Dit team is in 2005 door mijn moeder opgericht, en ik heb vele hand en spandiensten mogen verlenen.
Ik hoopte uiteraard dat ik team 117 dit jaar bij Sprint zou kunnen fotograferen.

Toen de eerste teams de baan opkwamen was ik geheel gefocust op het maken van foto’s. De lopers kwamen steeds dichter mijn kant op, ik focuste op het maken van de foto, echter zonder enige vorm van waarschuwing voelde ik een brok in mijn keel komen; ik zag hoe moe ze waren, nat van de regen, maar wat overheerste was hun enthousiasme. Mijn ontroering overviel me. Ik werd even twee tellen teruggeworpen naar de reden waarom dit zo’n belangrijk evenement is. Het respect voor de lopers, fietsers en alle hard werkende in een team. Het gevoel van trots dat zij dit belangeloos presteren voor het goede doel “Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”.
Voor mij blijft het gerelateerd aan kanker. Mijn eerste Roparun maakte ik mee op het dak van de Daniel den Hoed Kliniek. Naast mij en mijn moeder zat mijn vader.  Met 1 hand hield hij zijn chemopaal vast en terwijl wij de teams aanmoedigden drupte de chemo langzaam door.
Na zijn overlijden in 2003 nam mijn moeder zich voor een team op te richten en nu anno 2022 is dat team, weliswaar in een andere samenstelling, nog steeds actief.
Helaas geen foto van hen, maar dat mocht de pret niet drukken. De sfeer die door de sambaband werd neergezet was grandioos.
De dj verzorgde de sfeer bij het clubhuis en ondanks het slechte weer was het een top avond.

Aan één van mijn beste vrienden had ik beloofd, de volgende dag, hem en zijn team te fotograferen in Barendrecht.
Helaas bleek dat toen ik net stond opgesteld, hij Barendrecht al was gepasseerd. Snel in de auto en doorgereden naar de Slinge in Rotterdam, zo het team weer inhalend.
Toen ik me realiseerde dat ik per ongeluk op het dichtstbijzijnde punt stond, waar ooit voor mij de Roparun begon, de Daniel den Hoed kliniek zat op de Groene Hilledijk en de huidige route komt daar niet meer langs, en ik op dit punt ook nog eens team 149 volledig kon fotograferen, kon mijn dag niet meer stuk en was mijn missie geslaagd.

Uiteraard heb ik ook nog andere teams gefotografeerd en aangemoedigd. Het blijft wonderlijk hoe er speciaal voor de foto en door de aanmoedigingen nog wat extra energie los komt bij de fietsers en lopers. En daar doe je het voor.

Wilt u meer van deze fotoreportage zien:
Roparun 2022

Meer weten over de Roparun:
Stichting Roparun